Sesli Makale

11 Nisan 2015

Yeni Şafak gazetesi günlerdir manşetten bağırıp, “Atatürk’ün zehirlenerek öldürüldüğü” yolunda bazı belgeler yayınlıyor...

Tarihçilerle mülakatlar yapıyor (bu arada beni de aradılar, bildiklerimi anlattım) ama inkılâp tarihçileriyle Kemalistlerin “gık”ı çıkmıyor.

O caniplerde anlamlı bir sessizlik hüküm sürüyor.

Şimdi gelin, başından itibaren şu konuyu biraz tartışalım...

Bilmiyorsunuz, cumhuriyetten önce Osmanlı meşrutiyetinde çok partili sistem vardı. Çok partili seçimler yapılıyor, değişik hükümetler kuruluyordu (1908’den 1922’ye kadar geçen 14 yıl içinde tam 24 hükümet kurulmuştur).

Buna karşılık Cumhuriyetin 1923-1946 yılları arasında geçen 27 yıllık döneminde tek parti var: Cumhuriyet Halk Partisi... Genel Başkanı da Mustafa Kemal Paşa’dır...

Bir anda meşrutiyetten cumhuriyete değil de, sanki “cumhuriyetten diktatörlüğe” geçmiş gibiyiz!

Modern Kemalistler, cumhuriyeti el çabukluğuna getirip “demokrasi” gibi göstermeye çalışadursun, kazın ayağının hiç de öyle olmadığını, Atatürk’ün en yakın arkadaşlarından Falih Rıfkı Atay söylüyor: 

“Mustafa Kemal (Atatürk) de, İsmet (İnönü) de, nihayet, Enver (Paşa) gibi birer askerdirler. Ankara iktidarı, ister istemez kafasının dikine giden bir ‘askerî dikta rejimi’ olacaktır. Cumhuriyet, işin iç yüzünü ‘maskelemekten’ başka bir şey değildir.” (Falih Rıfkı Atay, Çankaya: Atatürk’ün Doğumundan Ölümüne Kadar)...

Adam cumhuriyete “maske” diyor, ama “cumhuriyet fazilettir” sloganını evire-çevire bağıran kesimde ses-sada çıkmıyor!

Peki, o zaman şunu soralım: Cumhuriyet, bize yutturulduğu gibi “ittifakla” mı ilân edildi? 

Hayır! Cumhuriyet oylamasına meclisin yüzde 52.07’si katılmadı...

Arkasından Cumhurbaşkanlığı seçimine geçildi. Tek aday Mustafa Kemal’di. 334 milletvekilinin 158’i oylamaya katıldı, geri kalan 176 üye ise ne Cumhuriyet oylamasına, ne de Cumhurbaşkanı seçimine katılmadı...

Veya katılmaları bir şekilde engellendi (ne tesadüftür ki, başta Karabekir Paşa olmak üzere, Meclis’in etkin isimleri daha önce bir şekilde Ankara’dan uzaklaştırılmıştır. Karabekir görevle gittiği Trabzon’da 33 pare top atışını duyduğunda cumhurbaşkanı seçildiğini öğrenmiştir, veminel garaib!).

Hadi o gün öyle oldu, peki, daha sonraki cumhurbaşkanlığı seçimlerinde adaylar kimlerdi?..

Mustafa Kemal, Mustafa Kemal ve Mustafa Kemal...

1924’de değiştirilen Anayasa gereği olarak dört yılda bir yapılan (1927, 1931 ve 1935) tüm seçimlere “tek aday” olarak girdi, ancak yine “ittifak” sağlanamadı.

 1927’de 335 üyeden 288’inin, 1931’de 351 üyeden 289’unun, 1935’de de 444 üyeden 386’sının oylarını aldı ve hayatı boyunca cumhurbaşkanı olarak kaldı.

Oysa Birinci Meclis dışındaki tüm meclislerde milletvekili listesini bizzat kendisi yapmıştı.

Buyurun:Milletvekili adaylarının belirlenme usülüne ilişkin bir haberi, devrin yarı resmi Cumhuriyet Gazetesi’nden okuyun: 

“(...)Kaç mebus alınacak? Hakiki vaziyeti hiç kimse tahmin edemez. Kati vaziyet Gazi hazretleri umumi listeyi ilân edince anlaşılacak.” (1 Nisan 1931).

Zaten tek parti döneminde milletvekili adaylarını belirleme yetkisi önceleri Parti Divanı’na, 1927’den itibaren de “Genel Başkanlık Kurulu”na aitti. Tabii inisiyatif her zaman genel başkandaydı. Bu yüzden milletvekili adayları Atatürk döneminde Atatürk, İnönü döneminde İnönü tarafından belirlenirdi. Milletvekili “atanmak” için aranan kriterlerin başında da, “lider kadroya bağlı” olmak geliyordu.

Belki de bu yüzden seçimlere halk ilgi göstermiyordu. Düşünün ki, 1931 genel seçimlerine katılım sadece yüzde 45 olmuştu. O şartlar altında bile 20 bağımsız milletvekili parlamentoya girmeyi başarmıştı.

İnönü, bu süre içinde (kısa fasılalar hariç) Başbakandı. Atatürk’le “iyi bir ikili” oluşturmuşlardı. Fakat ne olduysa oldu, Atatürk’ün ölümünden bir süre önce araları fena halde açıldı. Hatta İnönü’nün öldürülmesini istediği yolunda iddialar çıktı: Bu yüzden oğullarına, eğitimlerini tamamlayabilmeleri için, mirasının bir miktarını vasiyet ettiği rivayet edilir.

Yarınki yazımızda “zehirlenme” iddialarına bakalım...

YeniAkit