Sesli Makale

Evet Ramazan ayının üçte ikisini geride bıraktık.

Oruçlarımızı tutarak Rabbimizin emirlerini yerine getirerek, dinimize bağlılığımızı gösterdik.

Ama sadece farz olduğu için gündelik işlerimizin arasına mı sıkıştırdık oruçlarımızı?

Veya aradan çıkarmak için uykularımızla boşa mı geçirdik bu güzel ibadetimizi?

Oruç, Müslümanlara ilk defa hicretin ikinci yılında yani 624 yılında farz olmuştu.

Aylardan ağustostu. 
Hepsi çok heyecanlıydı. Çünkü Müslümanlar bu ibadeti ilk defa uyguluyor, ilk defa bu ibadet ile ruh restorasyonuna giriyorlardı.

Orucun farz kılındığı bu sene, Peygamberimiz tarafından Bedir için de cihat emri gelmişti.
İslam Ordusu da toplanıp oruçlu olarak yola düşmüşlerdi.

Hava öyle sıcaktı ki, düşünür müsünüz;  ayağınız çöl kumunda 20 santim içeri giriyor çıkarttığınızda yanmış buluyorsunuz ve bu halde 100 km yol gitmişsiniz.

Diliniz damağınıza yapışmış, sahur diye bir şey yememiş su diye belki bir yudum içmişsiniz. Bu halimizle çöldesiniz. Ne kuyu var ne de su!

Efendimiz sahabenin o hallerini görünce kıyamıyor: “İsterseniz iftar edin, siz seferisiniz” diyordu.

Sahabe ise: “Ya Resulallah bu bir mutlak emir midir yoksa bize bıraktığınız bir şey mi?” diye soruyor.

Cevabında Resul-u Ekrem “Hayır, Bu bir emir değil, isterseniz yapabileceğiniz bir ruhsat.” Diyordu.

Yüce gönüllü Sahabe Efendilerimiz, “Efendim gittiğimiz yerde muhtemelen şehit olacağız, bırakın biz oruçlu olarak ölelim” diyerek oruçlarını bozmuyorlardı.

Aylardan ağustos, yer Arabistan Çölleri.

Gerçi bozsalar ne olacak?
Yanlarında en fazla 3 hurma var.

Öyle büyük bir yokluk içindelerdi ki, bazıları akşam olunca hurmayı yemiyor sadece ucundan bir ısırık alabiliyordu.

Yanlarında ne sodaları, ne kolaları, ne de ayranları vardı.

Ama Ebu Cehil’in kafasına kılıç kaldıracak kadar motivasyonları ve sabırları yerindeydi.

“Oruç tutmak” olarak dilimize geçen sahabenin büyük ve küçük cihadı harmanladığı bu durum iş bize gelince oruç çarçur etmek, oruç israf etmek, oruç harcamak olarak geçiyor.

14 saat sigara içmediği için etrafına saldırmayı kendinde hak sayan, 14 saat su içmediği için ailesine çocuklarına karşı savaş açan adamları görüp duydukça aklıma hep sahabenin ilk orucu geliyor.

Sonra bu adamlar ile Kudüs’e üzüldüğümüz, bu adamlar ile Afrikalı Müslümanlara çare aradığımız ve bu adamlar ile “Ne olacak bu İslam aleminin hali?” sorusuna cevap bulamadığımız geliyor.

Öylesine üzülüyorum ki, İslam sancağı altında dininin gerektirdiklerini sadece bir ritüel olarak uygulayan insanların, İslam’ı gönüllerinde yer edindirmediklerini görünce yüreğim kan ağlıyor.

Öyle bir haldeyiz ki, Ramazan dediğimiz zaman aklımıza iftar sofralarının görkemi geliyor artık. Bayramların hatırlattığı ilk şey tatilin kaç gün olacağı.

Erken rezervasyon mu yaptırmalı memlekete mi gitmeli?

Sahurlar internette oyalanarak bekleniyor, oruçlar uykuya müptela…

Teravihlerimize bir heyecan ile başlayıp yarım kalan hatimlerimiz var.
Açın değil, tokun halinden anladığımız akşam namazlarında secdeye bile eğilemediğimiz şişkin midelerimiz de var.
Bir de kızarmayan suratlarımız, günahlardan utanmayan ruhlarımız desinler diye oruç tutup kaç kilo verdiğimizi hesapladığımız Kadir Gecelerimiz var bizim.

Müslüman bu olmamalı!

Müslüman böyle düşünmemeli!

Asıl iman edenler, Ağustosun ortasında çöllerde Allah Resulu’nun arkasında amansızca yürüyen ve asla geri adım atmayı düşünmeyen Sahabeleri örnek alabilecek gönüllere sahip olanlardır.

Oruçlarımızın hakkını verenlerden olmak duasıyla.

Selametle…