Sesli Makale

Daha önce en ufak bir merhamet belirtisine rastlasaydık… Biraz vicdan muhasebesi yaptığını görebilseydik… “Bizi şahin ve güvencin diye ayırmayın” deyip, “Yok birbirimizden farkımız” mesajını vermeseydi… Hızını alamayıp, ağzını bozarak devlete ve hükümete “h...tir” sözleri ile meydan okumasaydı…

Belki Meclis Kürsüsü’nde gösterdiği hassasiyeti anlardım. Dudaklarının titreyip, ağlamaklı hal sergilemesine bir mana verebilirdim.
Ama bunların hiçbirini yapmadı…
Ne zaman ki yıllardır kan akıtan ve can alan teröristler Cizre’de sıkıştırıldı… Ne zaman ki bedel ödemeye başladılar. Ne vakit ki onların kanı aktı…
İnsanlıktan ve vicdandan bahseder oldu. Dengesi bozuldu, dudakları titredi, ağlamaklı bir hal içine girdi. Osman Baydemir, bir anda insani değerlerle tanıştığını ortaya koydu.
Koydu ama mazlumlar ve öldürülenler için değil. Öldüren teröristler ve terör destekçileri için!
* * *
Yıllardır hep aynı tavrı sergiliyorlar. 1990’lı yıllara kadar gidebiliriz. Hiç unutmam, İstanbul’da tren istasyonunda silahsız askeri okul öğrencilerine yönelik bombalı bir saldırı yapılmıştı. Ölenler ve yaralananlar olmuştu.
Bunlardan biri çıktı. Aynen şu sözleri sarf etti:
-Savaşta olur böyle şeyler!
Yine unutmuyorum, o yıllarda Mahmut Alınak, Meclis Kürsüsü’nde “ihkak-ı hakkı” savundu. Yani silahla sözde hak arayan teröristlere açıktan ve hepimizin gözleri önünde destek verdi.
Nihayet son noktaya gelindiğini düşünerek hepsi hendek savunucusu oldu. Şehirleri yaşanmaz hale getiren, halkı perişan eden, Türkiye’yi bölüp parçalamak için “özyönetim” diyenlere methiyeler düzdüler.
Doğaldır ki, olması gereken oldu. Devlet kararlı bir şekilde terör temizliğine başladı. Üstelik hukuk çerçevesinde.
Şimdi zırlıyorlar!...
İnsani birtakım değerlerin arkasına sığınıp, terör destekçilerini yok olmaktan kurtarmak için çırpınıyorlar. Kimi hukuku zorlayıp, terör ve teröristten yana algı operasyonları düzenliyor. Kimisi de dokunulmazlık zırhının arkasına sığınıp, güvenlik güçlerinden terörist kaçırmaya çalışıyor.
* * *
Acaba “Bunlara haksızlık mı ediyorum?” diyorum… Empati yapmaya, onları anlamaya çalışıyorum; yine olmuyor.
Aklıma, İstanbul’da belediye otobüsü içinde molotofkokteyli ile yakılan Serap kızımız geliyor. Onun ölmeden önce çektiği ıstırabı hatırlıyorum. Yine İstanbul Çetinkaya mağazasında ateşe verilen masum kadınlar ve çocuklar beliriyor gözlerimin önünde.
Şehit cenazelerini düşünüyorum! Onların eşlerinin ve çocuklarının feryatları kulaklarımda çınlıyor.
Otobüslerden indirilerek kurşuna dizilen onlarca asker, Başbağlar’da yine kurşunlanıp, yakılan 30’un üzerindeki köylü, yakılıp yıkılan, harabe haline getirilen şehirler beliriyor gözlerimin önünde.
Sonra bunların sergiledikleri tavırlar ve söyledikleri sözleri hatırlıyorum. “Sizi tükürükle boğacağız” ya da “Biz PYD’ye sırtımızı dayadık” türünden meydan okumaları düşünüyorum!
Üstüne bir de Demirtaş’ın hendek kazanlar için sarf ettiği “direnişçiler” ifadesi ekleniyor. Hayır, hiç haksızlık etmiyorum. Apaçık terör destekçisi bunlar.
Terörist katledince tepkisiz ve sessizler. PKK’lılar sıkışınca da salya-sümük gözyaşı döküyorlar.
* * *
HDP Grup Başkanvekili İdris Baluken, Adana Milletvekili Meral Danış Beştaş ve Şanlıurfa Milletvekili Osman Baydemir bir araya gelmiş, açlık grevine başlamışlar.
Çünkü, sıkıştı yandaşları!...
Daha düne kadar taşladıkları, ateşe verip yaktıkları ambulanslar için “nerede” diye bağırıyorlar. Şimdi bu ambulanslar üzerinden algı operasyonları yürütmeye çalışıyorlar. Çok güveniyorlardı, sırtlarını dayamışlardı ya onlara! Silahlı yandaşları sıkışınca, bunların dengeleri de bozuldu. Ne yapacaklarını, nasıl hareket edeceklerini şaşırdılar.
Giderek yaldızları daha fazla dökülüyor…
Her geçen gün gerçek yüzleri daha iyi görünüyor… Zor durumdalar velhasıl. Yıllardır kol kanat gerdikleri terör yapılanması çöküyor. Sıkıştılar ki, öyle böyle değil!


Akşam
30 Ocak 2016