Sesli Makale

11 Mart 2018… İşten eve gelip TV karşısına kurulduğumda, kırmızı bantla son dakika haberi çarpıyor gözüme: ‘İran’da özel Türk jeti düştü.’

Diğer son dakika haberlerini takip etmeye başlıyorum. Dakikalar ilerledikçe haberler ekrana akmaya başlıyor:

‘Doğan Haber Ajansı, Başaran Holding'e ait uçağın, Bombardier Challenger 604 tipi iş jeti olduğunu belirtildi. Uçakta Başaran Holding'in sahibi Hüseyin Başaran'ın kızının da olduğunu bildirildi. Habere göre Mina Başaran, arkadaşlarıyla tatil için gittiği Dubai’den dönüyordu.’

‘Uçaktaki 11 kişinin hayatını kaybettiği belirtildi.’

‘Uçakta bulunanların hepsi kadındı.’

En son gördüğüm ‘Uçakta bulunanların hepsi kadındı’ haberinin akabinde önce 2014’te kaybettiğim çocukluk arkadaşım, sonra  Beril düşüyor aklıma. Temmuz sıcağı, Mart’ın soğuğuna karışıyor bedenimde. Didem’in haberini de medyadan duyup hastaneye koşmuştum. Kaybettiğimden sonrası ise kapanmayan yara…  ‘Beril en son THY’de pilottu, O olamaz’ diyorum. Hışımla TV’yi kapatıp, erkenden uykuya sığınıyorum…

Sabah oluyor. Uyanınca ilk iş TV’nin karşısına geçiyorum. Cesaretim ilk başta TV’yi açmaya yetmiyor. ‘Postacı kapıyı iki kere çalmaz’ diyorum, dayanamayıp izlemeye başlıyorum haber kanallarını. Kazada vefat edenlerin isimlerini haber kanallarında bulamıyorum. Telefona sarılıyorum. İnternet haberlerini taradığımda kaptan pilot Beril Gebeş adını görüyorum…

Berille geçirdiğim üniversite yıllarım geliyor aklıma. Kocaman gülümsemesi, hayata olan sevgisi, karşılıksız iyi niyeti, koca yüreği, renkli bileklikleri, Taksim’e yeni arabasıyla deniz kenarından gidişimiz, konserler, mühendislik fakültesi, Bahçelievler, sabahlara kadar konuştuklarımız, babasının izinden gidip THY’de pilot olduğunda onun kullandığı uçağa denk gelişim, beni pilot köşkünde ağırlayışı, Yeşilköy’deki son görüşmemizde saatlerce bana mesleği ve yeni hayatı hakkında anlattıkları…

İlerleyen zamanda Beril hariç uçak kazasında hayatını kaybeden tüm kadınların naaşına ulaşılıyor. Köşelerde, sözlüklerde mide bulandırıcı yorumlar yapılıyor… Zenginlerin ölümüne neden üzülüyorsunuzcuları, Beril’in uçakta olmadığı uydurmasını vs… O yorumları okudukça afilli bir ‘Allah sizi kahretsin’ yolluyorum o rezil kalemlere ve klavye kullanan insan dışı varlıklara…

Beril’e ulaşılmasını ümit ederek geçiyor zaman. Bir başlayıp bir biten arama çalışmalarını haberlerde okumaktan yoruluyorum.  ‘İran’, ‘jet’ ve ‘Tahran’ en nefret ettiğim kelimelere dönüşüyor aylar sonunda.

Bugün 11 Mart 2019. İran’da düşen Türk özel jeti kazasının 1. yıl dönümü. Kazada hayatını kaybedenlerin acısını yeniden yaşayacak yürekler…  Beril hariç; aileleri ve sevenleri mezarları başında anacak onları…

Size şu anki ruh halimi nasıl anlatayım bilemiyorum. Sanki gençliğimin bir bölümü İran’ın bilinmeyen köşelerinde kayboldu ve benim onu defnetmek için avazım çıktığı kadar yazmaktan başka çarem yok…  Geceleri aklıma düştüğünde, hıçkırıklarımla selamlıyorum yokluğunu… Birini kaybettiğinde 40 gün say, yaran hafifler tembihinin yalan olduğunu bir kez daha hatırlatıyor sağ olsun zaman… Çaresizlikten mütevellit defalarca kırklanıyorum…

Son bir yıldır bayramlardaki kabir ziyaretlerimde, Beril’in mezarının olmayışına üzülmekten kendimi alamıyorum. Kışın dağlara kar yağdığında, İran’daki o lanet yeri düşünüyorum.  Beril bulunamasın diye karla örtülüyor sanki oralar diye yanıyorum. Ailesini düşündükçe kahroluyorum ve soruyorum:

‘Beril Gebeş’in naaşı nerede?’

kaynak : seslimakale.com.tr