Sesli Makale

15 Kasım 2014...
Umutlandık…

100 yıldır hikmetinden sual olunmaz sandığımız darbeciler sorgulanıyordu

Eskiler, yeniler, niyetine girenler, başaranlar, yüzüne gözüne bulaştıranlar…

“Dönemin” kudretli generalleri derdest edilip mahkemeye çıkarılıyordu

Balyoz, Ay Işığı, Sarı kız… Artık daha ne fantezi darbeleri varsa bir bir ortaya çıkıyordu.

Savcılarımız kahramandı

Kimsenin gözünün yaşına bakılmıyordu.

İşkencecisine aşık olan ve onları affeden solcu görünümlü faşistler dışında herkes şöyle ya da böyle memnundu.

Türkiye bağırsaklarını temizleyecekti

Temiz toplum hayalimiz artık gerçek olabilirdi…

Meğer hiçbir şey göründüğü gibi değilmiş,

Tıpkı yanmakta olan bir aracı söndürmek için su sıkarmış gibi yapan TOMA’nın önüne iki aracı daha katıp o ateşin içine atması gibi, kurunun yanında yaşı da yakmışlar.

Yanlışlıkla veya dikkatsizlikten değil.

Kasten.

Yalan fezlekeler, kanunsuz dinlemelerle “ideolojilerine” ters düşen, kin güttükleri herkesi içeri atmışlar.

Yani hukuku “araçsallaştırmışlar”, kullanmışlar.

Hukuk adına hukuku bilerek ihlal etmişler.

Adalet akıllarının kenarından bile geçmemiş.

Sonuçta Türkiye tarihinin en önemli mahkemeleri sulandırıldı.

Adalet arayışı akamete uğratıldı.

Temiz toplum olma şansımız, isteğimiz, hevesimiz elimizden alındı.

Tabi buna en çok, sanki bu ülkede hiç darbe olmamış, binlerce insan yıllarca haksız yere hapis yatmamış, yüzlerce insan işkencede ölmemiş gibi, “Yav ne darbesi yea? Yok öyle bişey!” diyen faşistler mutlu oldu.

İşte onun için soruyor Sayın Etyen Mahçupyan “Hukuk adaleti sağlar mı?” diye.

Şimdi o davalar tekrar görülecek, ama toplumun hevesi kırıldı, adalete olan güveni sarsıldı, konunun “gazı kaçtı”…

Ve tabi bundan yine en çok darbeciler yararlanacak.

Umutlandık:

Barış gelecekti,

30 yıldır dökülen kan durmuştu.

Artık şehit cenazeleri gelmiyordu

Koskoca Başbakan “ben barış için başımı koydum” diyordu,

Cumhurbaşkanı olunca “barış için gerekirse zehir içerim” diyordu.

O sözünde durdu

Ama barışla birlikte varlık sebebi ortadan kalkacak olanlar durmadı.

Önce Habur provokasyonunu yaptılar

Memlekete sanki Santa Clara’ya giren Che gibi girmeye kalktılar.

Oysa ortada hiçbir benzerlik yoktu. Bir zafer değil, ortak bir barış kutlanacaktı.

Kamuoyunu zehirlediler…

Paris suikastını yaptılar

Sonra Oslo görüşmelerini deşifre ettiler.

Paraleller Türk istihbaratını teslim almaya çalıştı

Onlar da paralellerle koyun koyuna girdiler

Birkaç küçük kaçakçı kasabasında kurdukları kantonlara ABD’den kumanya yağınca ve Almanya’dan birkaç ağır makineli gelince bağımsız devlet olacaklarını sandılar.

Barış masasına tekme attılar

En sonunda paralellerle beraber Diyarbakır’ı yakmaya kadar vardırdılar işi

Ölen kendi halkı olsa bile acımadılar.

50 kardeşlerini öldürdüler.

Olan barış umutlarımıza oldu,

Hevesimiz kaçtı, umudumuz kırıldı, süreç sulandırıldı…

Bu işten yine “Yahu bunlar haydut, bunlarla barış mı olur?” diyerek tüm Kürtlere nefret kusan faşistler karlı çıktı.

Fakat umudumuz tamamen tükenmedi çünkü hala PKK’lıların öldürdüğü oğlu Hasan’ın adını yeni doğan torununa veren bir baba var, ağır şivesi ve tüm samimiyetiyle soruyor?

“Yahu Selehattin, sen de Kürt’sün ben de Kürt’üm, sen kimin hakkını kime karşı savunuyorsun?”

Umudumuz tükenmedi çünkü hala o babayı arayan ve başsağlığı dileyen bir Başbakanımız var

Ve önümüzde de o babanın özgürce oy verebileceği bir genel seçim var

Zaten PKK’nın korkusunun, verdiği sözü tutmamasının ve iki yıldır silahlarını alıp çekip gitmemesin nedeni de bu;

PKK baskısından kurtulan Kürt halkının özgür iradesi…

Türk halkı ak sakalları ile ilkokul önlüğü giyen beyni “ilkokul 3’den terk”lere bir önceki seçimde dersini verdi, şimdi sıra Kürtlerde.
Ensonhaber.com