Sesli Makale

Anlam dünyamızın en temel kavramları zihin dünyamızı hızla terk etmeye devam ediyorlar... Bağlamından koparılan, içi boşaltılan kavramlar artık bizi ifade etmiyor…

Bizim terk ettiğimiz ya da bizi terk eden kavramlardan biri de tevekkül...

Peki, tevekkül nedir?

İşi Allah’a bağlamaktır. Allah’la işi sağlama almaktır… Tüm beşeri bağlantılar bir yana, İlahi kuvvet ve kudrette karar kalmaktır…

Tevekkül, sorumluluğu üstünden atmak değil, en üst referansla işi sağlama bağlamaktır…

‘’Emn’’ kökünden gelen iman, Allah’a sonsuz güven demektir…

Evet, imanla birlikte sorunsuz ve sınırsız bir güvenlik iklimine girmiş oluyoruz.

İtikadımız kime ise itimadımızda O’nadır…

Tüm inkıyad, itisam, ihtiram ve itimad sadece âlemlerin Rabbi olan Allah’adır…

Evet, Allah en büyük güvence ama hayatımızdaki güvensizliği nasıl tanımlayacağız?..

Güven sorunu zamanla iman sorununa dönüşebiliyor…

Her ne ki, Allah’a güvenir gibi ya da Allah’tan daha çok güvenin odağı oluyorsa aynı zamanda şirkinde göstergesi olmaya başlar…

O halde kime ne kadar güveneceğiz?

Güven konusunda kimseyi Allah ile yarıştıramayız…

Güvenin beşere yönelik boyutu ile Allah’a yönelik yönünü net bir şekilde ortaya koymalıyız.

Kimse Allah gibi güvene layık değildir… Çünkü kefil O… Vekil O… Veli O…

Aciz olana değil, Azim olana güven…

Yaratılana değil, Yaratan’a… Halka değil, Hakka… Varlığa değil, Var Edene… Mala mülke değil, Malike’l mülke… Ölümlü olana değil, Hayy ve Kayyum olana… Elaleme değil, el-Âlim’e…

Ağyara değil, el-Gaffara güven…

O’na güvenip de pişman olan var mı? Perişan olanı duyduk mu?

Allah kendine güvenenleri asla terk etmez…

‘’Allah kuluna yetmez mi?’’ (Zuhruf, 36)

Bu durumda kime güvenebiliriz? Nelere bel bağlayabiliriz?

Entelektüel birikim, akademik titr, kültürel donanım, bürokratik tırmanış, stratejik hamle, siyasi açılım, ekonomik atılım yeterli olabilir mi?

Yaratıcı deha, kıvrak zekâ, üretken beyin ve de işin kurnazlığı, iş bitirici olma özelliği bizi kurtarır mı?

Başarı grafikleri, ekonomik büyüme endeksleri, karne notları, kalkınma hamleleri bize nasıl bir güvence sunabilir?..

Performansımız, pratiklerimiz, projelerimiz, planlamalarımız, gelecek perspektifimiz güzel olabilir; bütün bunlara sonsuz geleceğimiz için ne kadar güvenebiliriz?

İş ve icraatımızın hacmi, ebatı, sıkleti, tonajı, ağırlığı, yoğunluğu büyük olabilir, İlahi ölçekteki ağırlığımızı nasıl etkiler, bilemiyoruz?

Mesleğimizin, mesaimizin, meşguliyetimizin Mizana yansımasını hesap etmek durumundayız…

Yetkinliğimiz, etkinliğimiz, derinliğimiz, zenginliğimiz iyi de, peki bunlarla nereye kadar?

Karizma, imaj, prestij yerinde… Aksiyon, aktivite, sosyalite, popülarite… diyecek yok… Bunlar her derde deva mı?..

Diploma, icazet, plaket, şilt, madalya… Apolet, rozet, rütbe, etiket, forma, üniforma… Ad, unvan, marka… Statü, sınıf, konum, kariyer… Güç, gövde, görkem… Rant, reyting, reklam… Hangi birine ne kadar güveneceksiniz?

Evet, söyler misiniz kime güveneceğiz?

Egomuza mı? ‘Ceo’ muza mı? Asaletimize mi? Aşiretimize mi? Ailemize mi? Cinsiyetimize mi? Milliyetimize mi?

Bilgi, beceri, başarı, büyüme, her kapıyı açar mı acaba?

Tecrübemizi konuşturalım, takatimizi zorlayalım, ama nereye kadar?..

Peki, ebedi kurtuluş için amelimize güvenebilir miyiz?

Rabbimizin rahmeti olmazsa ne mümkün?..

Maharetimiz, maneviyatımız, marifetimiz, kerametimiz, ilhamımız, keşfimiz, rüyamız ne olursa olsun, O’nun inayeti ve rahmeti olmadan olmuyor…

Efendimiz(sav) biricik kızına sesleniyor:

‘’Kızım Fatıma, kendini ateşten koru. Kıyamet günü senin için benim elimden bir şey gelmez.’’

O halde cemaatine, tarikatına, mezhebine, partine, örgütüne değil, olması gerekene güvenmek zorundayız…

Tevekkülümüz, teveccühümüz, tevessülümüz, teslimiyetimiz sadece O’na olmalıdır…

‘’Kuşkusuz, biz Allah içiniz ve O’na dönücüyüz.’’

yazının kaynağı