Sesli Makale

Şubat ayına girince havadaki aşk kokusu artıyor, romantizm her tarafı kasıp kavuruyor. Ortalık en fiyakalı âşıklarla doluyor; her tarafta en alımlı hâlleriyle maşuklar parıl parıl parlıyor, âdeta göz kamaştırıyor.

Âşıkların ve maşukların hâllerine geçmeden önce size bir aşk hikâyesi anlatayım:

Yaşlı bir adamcağız, sabah erkenden evinden çıkmış, yolda ilerlerken bir bisikletlinin çarpmasıyla hafif yaralanmış... Sokaktan geçenler, yaşlı adamı hemen en yakın hastaneye götürmüşler.

Hastanede pansuman yapmışlar ve biraz beklemesini, röntgen çekerek herhangi bir kırık çıkık olup olmadığını inceleyeceklerini söylemişler.
Yaşlı adamcağız, huzursuzlanmış ve acelesi olduğunu, röntgen istemediğini söylemiş. Hastane çalışanları, merakla acelesinin nedenini sormuşlar. Adam da "Eşim huzurevinde kalıyor. Her sabah birlikte kahvaltı etmeye giderim, gecikmek istemiyorum." demiş.

Hastane çalışanları, "Eşinize haber verir, biraz gecikeceğinizi söyleriz." deyince, yaşlı adam üzgün bir ifadeyle, "Ne yazık ki karım Alzheimer hastası, hiçbir şey anlamıyor; hatta benim kim olduğumu dahi bilmiyor." demiş.
Hastane çalışanları biraz da hayret ederek "Madem sizin kim olduğunuzu bilmiyor, neden her gün onunla kahvaltı yapmak için koşuşturuyorsunuz?" diye sormuşlar.

Adam, ağlamaklı bir ses tonuyla, "Ama ben onun kim olduğunu biliyorum, hem de çok iyi biliyorum." demiş.

Aşk budur işte!.. Adamın ve kadının birbirinden faydalanacak hiçbir şeyleri kalmamış. Birbirlerine bağlanacak ne güzellik ne yakışıklılık var!.. Ne de birbirlerinin bedeninden faydalanabiliyorlar. Ancak öyle bir gönül bağı oluşmuş ki biri diğerini hatırlamayacak denli nisyana düştüğü hâlde diğeri ne isyana düşüyor ne hüsrana… Çoraklaşmış beden toprakları aşkla, sevgiyle, vefayla âdeta gülistana dönüşüyor.

Peki, 14 Şubat’ı “Sevgililer Günü” adıyla kutlayan, vıcık vıcık aşk mesajları paylaşan, bedenine göz diktiği dişiye en pahalı ve gösterişli hediyeleri alacak kişiye biz âşık mı diyeceğiz şimdi?

14 Şubat’ı “Sevgililer Günü” adıyla kutlayan, karşısındaki kişiye bedeninden/dişiliğinden başka verebilecek hiçbir şeyi olmayan, kişiliğini unutup dişiliğini önüne gelene servis eden dişiye biz maşuk mu diyeceğiz şimdi?

Sevgi, cinsellikten öte ne ifade ediyor 14 Şubat müdavimleri için? Aşk, ne anlama geliyor pahalı hediyelerden ve bedenlerin geçici bir hazla birlikte olmasından başka modern âşıklar ve maşuklar için?

Sosyal medya, medya beden pazarlamaktan; aşk, sevgi martavalıyla sazan avlamaktan, ahmak kazıklamaktan başka ne iş yapıyor 14 Şubatlarda?

Bu 14 Şubat’a yalnız girmeyeyim, diye günübirlik sevgili bulanların mesajlarından geçilmiyor sosyal medya? Yani bir günlük sevgili olup bir gecelik aşk(!) yaşıyorlar ve bununla övünüp hava atıyorlar.

Gerçi TV’lerde “Falan güzel, filan kişiyle aşk yaşıyordu, şimdi feşmekanla aşk yaşamaya başladı.” Şeklindeki zina haberlerinin “aşk” adıyla servis edilip tüm kutsalların ayaklar altına alındığı, utanma duygusunun yok edildiği, namus kavramının küçümsendiği bir âlemde gerçek aşkların, âşıkların ve maşukların değer görmesi mümkünsüzdür!..

Siz yine de bedeniniz iflas ettiğinde bile müflis tüccar gibi davranmayacak; sizi bedeninizle değil ruhunuzla, dişiliğinizle değil de kişiliğinizle sevip başının üstünde taşıyacak bir adam bulursanız ona âşık olun ve bir ömür boyunca kulu kölesi olun.

Paranız pulunuz, gösterişli hediyeler alacak servetiniz olmasa bile sizi hep sevecek; size hayırlı bir eş olup hayırlı evlatlar verecek, size ömrünü verip sadece sevginizi, sadakatinizi talep edecek bir hanımefendi bulursanız onu başınıza taç, gönlünüze ilaç bilin ve elini hiç bırakmayın!..

Bunları çağ dışı, kendiniz çağdaş görüyorsanız; bir çiçekle bahar gelmeyeceğini düşünüp her çiçekten bal eylemeyi marifet biliyorsanız 14 Şubatlar bitmez sizin için ama siz mutlaka bitersiniz.

Islah olmanız dileğiyle…