Sesli Makale

9 Şubat 2015

Herkesin bildiğini genellikle en son ben duyarım, bu yüzden eş dost, “nasıl gazetecisin sen” diye taaccüp eder.

Siyasilerle veya bürokratlarla işim olmaz; kulislerden alabildiğine uzağım. Kulağım da hiç delik değildir zaten.

Son derece münzevi bir hayatım var.

Hatta size bir sırrımı vereyim; mesaimin çoğunu “hayal dünyası”, yani “drama” kaplıyor; her hafta en az 100 sayfayla boğuşuyorum, dile kolay. 

Kahramanlarımız da haliyle gerçek değil, kurmaca mamulü.

Başımı kurmacadan - kurgudan kaldırıp gerçek hayata bakınca da, “gerçek hayat ne kadar gerçek,” çoğu kez kafam karışıyor.

Gelgelelim, bu da bazı noktalarda “avantaj” sağlamıyor değil.

Mesela, herkes Taraf gazetesinden sitayişle bahsederken ben bir “proje” olduğuna inandım.

Hasan Cemal veya Murat Belge gibilerin yeri ve zamanı geldiğinde “darbeye gönül düşürecek tıynette olduklarını” yıllar önce yazdığımda herkes “deli saçması” diye burun kıvırmıştı.  

Ortadoğu uzmanı değilim; lakin, ne “Arap Baharı” heyulasında ne de Suriye konusunda zerre miskali yanıldım.

Bunları “benbenlik” etmek için dile getirmiyorum elbette.

Zaten aklı başında hiçbir insan (şayet kendi kendisiyle dalga geçmek niyetinde değilse) “bakın bakın ne kadar isabetli tespitlerim var; ne kadar ileri görüşlüyüm” demeye getirmez.

Gerçeklerle belirli mesafeden bakmanın veya kurmacayla bu denli hemhal olmanın böyle de avantajları var demek istiyorum, hepsi bu!

Yazık ki yazık, kimi zaman kafam felaket karışıyor, hiçbir şey anlamıyorum!

Sözgelimi, “paralelci çeteyle” mücadele ettiğini söyleyen bir hükümet, Avrupa’nın en önemli ülkelerinden birinde (adı lazım değil) o büyükelçisinin “görevini” sürdürmesine izin vermez.

Son günlerde en çok da, MİT Müsteşarı Hakan Fidan’ın (gerekçesi ne olursa olsun) istifası kafamı karıştırdı.

Hakan Fidan’ın televizyondan, gazetelerden şekil ve şemailini gördüm. Sesini bile duymuş değilim.

MİT deyince benim de içinden geldiğim siyasi çizgiye mensup olan insanların tüyleri diken diken olurdu. 

Vedat Türkali’nin “Bir Gün Tek Başına” adlı romanında mıydı; bir militan, sırf MİT mensubu olduğu iftirasına maruz kaldığı için intihar etmişti.

MİT’le herhangi bir ilişki içinde olmak ve hatta MİT’i övmek bizim için ihanetlerin en büyüğüydü. İhanetlerin yani intiharın!

Hakan Fidan’a bakışımızı 2 şey değiştirdi:

Birincisi, MİT Müsteşarlığı'na atanır atanmaz, “İsrail terör devleti”nin Savunma Bakanı Ehud Barak, “Eyvah! MİT elden gidiyor!” yollu çemkirmişti.

İkincisi, onu o göreve atayan “dönemin Başbakanı” Erdoğan’la aynı siyasi gelenekten geliyorduk, yani gönüldaştık, yani o bizden biz de ondandık.

Hülasa...

Hakan Fidan, Sayın Cumhurbaşkanımız'ın mimarı olduğu “Yeni Türkiye”nin MİT Müsteşarı'ydı.

MİT’i MOSSAD’a CIA’ya taşeronluk yapan, bilgi satan bir kurum olmaktan çıkaran adamdı. 

Bu yüzden de hedefe koyulmuştu.

Irkçı Siyonist network 7 Şubat 2012’de taşeronlarını devreye soktu. “Güneyde sevdikleri ülkeye” kendilerini daha bir sevdirebilmek için Hakan Fidan’ın bileklerine kelepçe vurmak aşkıyla yanıp tutuşuyorlardı.

Hakan Fidan’ın suçu, MİT’i, her yanıyla çürümüş-köhnemiş bir kurumu, gerçekten “milli” hale getirmeye çalışmaktı.

Hakan Fidan’ın suçu, 100 yıllık barışı gerçekleştirmek gayesiyle “Kürt meselesini” Oslo’dan Ankara’ya taşımaktı.

Hakan Fidan’ın suçu, “MOSSAD’ın paralelleriyle” mücadele etmekti.

Biz de zaten bu “suça” meftun olmuştuk.

N’oldu peki?

“Çözüm sürecini” sekteye uğratacak hile ve desiselerin dört bir koldan yürüdüğü bir süreçte, “paralelcilerin” intikam almak için akıl almaz ittifaklar kurduğu bir dönemde, “İsrail terör devleti” şeflerinin MİT Müsteşarı olmasından rahatsız olduklarını gizleyemedikleri Hakan Fidan görevinden istifa etti.

Hayırdır?

Hakan Fidan bizim vehmettiğimiz kadar kritik bir görevde mi değildi yoksa 17 Aralık ihanet darbesi bambaşka bir şekilde amacına ulaştırılıyor da haberimiz mi yok?

Şimdiden söyleyeyim...

Seçimden sonra da “başkanlık tartışması” rafa kaldırıldı mı, 17 Aralık ihanet darbesi bir başka şekilde amacına ulaşmış demektir.

Yenişafak