Sesli Makale

10 Mayıs 2015

İngiltere’de seçimi kaybeden, partilerini iktidara taşıyamayan siyasi partilerin liderleri toptan istifa ettiler. Üstelik içlerinde oylarını kat ve kat artıranlar da vardı… 

UKIP Lideri Nigel Farage, partisinin oy oranını yüzde 3,1’den yüzde 12,6’ya çıkardı. Yine de bunu başarı olarak görmedi. “Benim hedefim iktidardı, olmadı” dedi. Genel Başkanlıktan istifa etti. 
Orada anlayış bu! Bizde olsa herhalde bu sonuç davul zurna ile kutlanırdı. 
İşçi Partisi’nin durumu da aynı. Ed Miliband, partisinin oy oranını yüzde 29’dan yüzde 30,5’e çıkardı. Buna rağmen iktidarı kaçırdığı için yaşanan sonucu bir “hezimet” olarak gördü. O da istifayı bastı. 
Liberal Demokratlar ise gerçekten bir hezimet yaşadı. Oyları yüzde 23’ten yüzde 7,8’e düşünce, Nick Clegg de koltuğu bıraktı. 
Türkiye’deki siyaset anlayışı ile bu tabloyu okuyup anlayabilmek çok zor! Çünkü, bizde bindelerle hesaplar yapılıp “zaferler” ilan ediliyor. Oyu gerileyen partiler bile kendilerine göre makul bir gerekçe bulabiliyor. 
İstifa mı? Yok öyle bir şey. O da ne demek? 
* * *
CHP’den başlayalım… 
Kemal Kılıçdaroğlu, büyük iddialarla ortaya çıktı. Üstelik, arkasına son derece güçlü rüzgarlar aldı. Son derece iddialı söylemleri vardı. 
Partisini hallaç pamuğu gibi attı. Baştan aşağı yeniledi. “Eskiler” denilen isimleri tasfiye etti. Politikaları yeniden belirledi. Yeni bir CHP oluşturdu. CHP Genel Başkanı olarak üst üste iki seçim geçirdi. 
Sonuç? 
Partililerin beklentilerine cevap veremedi. “Başarı” olarak görülebilecek bir noktaya ulaşamadı. 
Buna rağmen, istifa etmek aklından bile geçmedi. Kendisine yönelik “istifa” çağrılarını duymazlıktan geldi. Tam tersine, parti içinde tedbirler alarak koltuğunu sağlamlaştırma yoluna gitmeyi tercih etti. 
Başbakan Davutoğlu, 7 Haziran’da AK Parti’yi sandıktan iktidar olarak çıkaramazsa istifa edeceğini açıkladı. Kılıçdaroğlu, yine duymazlıktan geldi. 
* * *
MHP’deki durum ise, kelimenin tam anlamı ile ibretlik… 
Devlet Bahçeli, Genel Başkan olarak girdiği ilk seçimde yüzde 18 oy aldı. İktidar ortağı olup Başbakan Yardımcılığı koltuğuna oturdu. 
1999 seçiminde MHP’nin gösterdiği bu başarının altında, Alparslan Türkeş’in yeni vefat etmesi, cenaze törenindeki büyük rüzgar, Apo’nun yakalanması, PKK’nın büyük şehirlerde saldırılarını sürdürmesi gibi pek çok sebep vardı. 
Ama kerametin Bahçeli’de olduğu düşünüldü. 
Buna karşılık, MHP’nin 57. Hükümet döneminde verdiği fotoğraf, 2002 seçiminde yüzde 8 oyla baraj altında kalmasına yol açtı. 
Gazeteciler Bahçeli’ye “2003 kurultayında aday olacak mısınız?” diye sordular. O da “Benim MHP Genel Başkanı olarak görevim büyük kurultayı toplayıp partimizi hedefe taşıyabilecek yeni bir yönetime kavuşturmak olacaktır” cevabını verdi. 
Gazeteciler, “Aday olacak mısınız?” diyerek soruyu tekrarladılar. Bahçeli ise, “Böyle bir açıklama yapan aday olmayı düşünür mü” dedi. 
Ama aday oldu. Üstelik, Genel Başkanlığı bırakmamak için her türlü tedbiri de aldı. Başta Ümit Özdağ ve Koray Aydın olmak üzere Bahçeli’nin karşısına çıkanlara yapılanları hatırlatmaya gerek yok sanırım! 
MHP, 2007’de yüzde 14 oy aldı. 
Kaset skandalının patladığı 2011 seçiminden ise yüzde 13’le çıktı. “Bakın kasetlere rağmen çok oy kaybetmedik” açıklamaları ile bu bile “başarı” olarak gösterilebilinip büyük bir pişkinlik sergilendi. 
Bahçeli ise istifa etmek yerine, koltuğunu sağlamlaştıracak düzenlemelere imza attı. “Olmuyor, gitmiyor” diyerek karşısına çıkan Koray Aydın da kongre salonuna girerken saldırıya uğradı. 
Demem o ki, İngiltere’ye bakıp boşuna beklentiler içine girmesin kimse. Seçim kaybedenler orada istifa ederler, bizde koltuğa yapışırlar. Şunun şurasında seçime bir aydan az zaman kaldı. Sonuçlar açıklandığında göreceğiz, göreceksiniz; bizde yine aynı tablo yaşanacak. 

Akşam