Sesli Makale

 Olay, aniden ortaya çıkmış değil. Yıllardır yaşanan birikimlerin bir sonucu. Tabir-i caizse iki ülke arasında uzun süredir devam eden bir itiş-kakış vardı. Suudi Arabistan ile Katar, içten içe çekişip duruyordu…

İşin içine Amerika da girince, bir anda patladı. Nihayet, nur topu gibi bir Körfez Krizimiz oldu.

Basit bir anlatımla mesele nedir, biliyor musunuz?

Suudi Arabistan’ın başında bir Kral var. Kral da kendince krallığının gereğini yapmaya çalışıyor. Kendisini Arapların lideri olarak görüyor. Çevresindeki emirliklerin dümen suyunda hareket etmesini istiyor. Bu alanın dışına çıkmalarını da kabullenemiyor, hazmedemiyor.

Katar işte bunu yaptı…

Suudilerden farklı politikalar izledi. Mesela en basitinden Suudi Arabistan, İran’la itişip-kakışırken, o Tahran’la iyi ilişkiler kurdu. Darbeci Sisi’den uzak durdu. Bölgede son derece etkili bir hale gelen El Cezire Televizyonu ile hepsinin huzurunu bozdu. Tabir-i caizse Kral’ın karizmasını çizdi. Bu yüzden de şimşekleri üzerine çekti.

Yoksa, terör destekçiliğiymiş, şuymuş, buymuş, tamamı hikaye. Meselenin özü, Katar’ın bağımsız politikalar izlemesidir.

Katar, bu yapısı ile biraz Türkiye’ye benziyor. Biz nasıl yerli ve milli politikalar izlediğimiz için peş peşe saldırılarla karşılaştıysak, hatta darbe girişimine bile uğradıysak, Katar da aynısını yaşıyor.

Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın Katar konusunda yaptığı açıklama, biraz dikkatli bakıldığında zaten bunu ortaya koyuyor:

-Katar’ın teröre destek verdiğine şahit olmadım.

***

Ayrıca, Katar Krizi’nde çok büyük bir ironi ile de karşı karşıyayız….

ABD Başkanı Trump çıktı, Katar’ın çok üst düzeyde teröre destek verdiğini söyledi. Bundan vazgeçmesini istedi.

Oysa, terör destekçiliğinin merkezi Amerika. Trump’ın kendisi de seçim öncesi bunu söyledi. Açın konuşmalarına bakın, DAEŞ’i Obama ile birlikte Clinton’ın kurduğunu defalarca tekrarladı. Hatta hızını alamayıp, dünyanın çeşitli bölgelerindeki rejim değişikliklerinin –ki bunların tamamına yakını örtülü veya açık darbe ile yapıldı- arkasında ABD’nin olduğunu açıkladı.

Bugün o darbecilerden biri olan Fethullah Gülen, halen kucaklarında oturuyor.

Tarihin en kanlı terör örgütlerinden biri olan PKK’nın ikiz kardeşi ve yoldaşı PYD de ABD’nin müttefiki konumunda. Washington, onlara ha bire silah taşıyor.

Tam da Ziya Paşa’nın dikkati çektiği bir durumla karşı karşıyayız:

“Onlar ki dünyaya verirler nizamat/ Bin türlü teseyyüp bulunur hanelerinde.”

Amerika’nın bugün yaptığı, tilkinin tavuk kümesinin işleyişi ile ilgili olarak ahkâm kesmesinden farksız.

Tam bir tiyatronun içine düşmüş durumdayız!

***

Ne yapmalı Türkiye bu tiyatro sahnesinin içinde? Nasıl davranmalı? Tabi ki başkalarının yazdığı senaryoların peşine takılmamalı. Onların dikte ettiklerini oynamamalı. Gönüllü figüran rolüne soyunmamalı.

Zaten bugün yapılan da odur...

Ne felaket tellallarına itibar edildi, ne de muhalefetin kişiliksiz dış politika dayatmalarına kulak asıldı. Türkiye, doğru bildiği yolda ilerlemeye devam ediyor. Dikkat ederseniz, gün oluyor İran’a “haklı” diye destek veriyoruz; gün geliyor haklıysa Suudi Arabistan’ın yanında yer alıyoruz.

Türkiye, günübirlik menfaatlere dayalı değil, ilkesel temelleri olan bir politika izliyor. Bugün de herkesin gözünün içine baka baka Katar’a yapılanların haksızlık olduğunu söylüyoruz. Bu haksızlığı yapanları da açıktan uyarıyoruz.

İçteki felaket tellalları dövünerek, “Bir tık sonrasında Türkiye var” ya da “Asıl hedef Türkiye”demeye devam ededursun, biz yolumuza devam ediyoruz…

Ne onların dediği gibi battık…

Ne de zaman içinde batacağız.

Kim ne derse desin, kim hangi iddia içinde bulunursa bulunsun… Bütün bu gelişmeler, içinde türlü menfaat ve emperyal hesapların da bulunduğu bir sidik yarışıdır. Küresel doğrularımızı muhafaza edip, milli menfaatlerimizi koruyarak, bölgesel duruşumuzu bozmadan ve pisliğe bulaşmadan atlatmaya çalışıyoruz işte.

Kimse de “kötü gittiğimiz” iddiasında bulunamaz.

Akşam
11 Haziran 2017