Sesli Makale

30 Mayıs 2015

Selahattin Demirtaş, sazıyla sözüyle katıldığı televizyon programında çok güzel barış mesajları verdi, içinde “halkımız” geçen uzun ve karmaşık cümleler kurdu, arada bir “hırsızlar” dedi, siyasi rakiplerine (haliyle) verdi veriştirdi. 

Her şey güzeldi.

Gece güzeldi.

Sohbet güzeldi.

Danışıklı sorulara verilen danışıklı cevaplar güzeldi.

Saz güzeldi.

Selahattin Demirtaş’ın “Geçti dost kervanı” türküsündeki performansı güzeldi.

Bütün siyasi partilere “eşit mesafede” duran ve asla taraf tutmayan Aydın Doğan’ın televizyon kanalındaki HDP ve Selahattin Demirtaş güzellemesinden çıkan sonuç şuydu:

Demirtaş’ı farklı değerlendirmeyin. “Kürt gibi” görmeyin onu. Bizden biridir. Sazıyla sözüyle, marjinallere verdiği destekle, edasıyla tavrıyla, Cihangir ve Nişantaşı ahalisine yönelttiği sesle içimizden biridir. (Sazıyla sözüyle “türkü dostlarının” yüreklerinde yer edinen bu genç siyasetçiye, her türlü çanak soru sorulacaktır ama “Kobani’yi bahane ederek militanlarınızı sokağa döktünüz, 52 Kürt vatandaşının katledilmesine neden oldunuz. Elinizdeki kan kurumadan nasıl mızraba dokunabiliyorsunuz?” denilmeyecektir.)

Elinin kanıyla mızraba dokunan/dokunabilen bu genç siyasetçi, harika barış mesajları veriyor... Ama (niyeyse) öfkeli... “Barış” derken bile öfkeli.

Hayır, elbette bir mesnedi yok...

Sebepsiz bir öfke bu...

Dahası, öfkesini, öfkelenmesi gerekenlere yöneltmiyor. Yani Kürt kimliğini inkâr edenlerle, ana dilde savunma hakkını çok görenlerle, “Kürtçe eğitim de nerden çıktı?” diyenlerle, bir halkın kendisini gerçekleştirmesi tehlikesine (!) karşı “Ne mutlu Türküm diyene” bayrağını yükseltenlerle, gazetesinin tepesine “Türkiye Türklerindir” lejandını konduranlarla, “Kürdün mutfağından yemeyin” diyenlerle, Kürdü şeytanlaştıran paralellerle bir problemi yok. 

Bilakis, öfkesi, Kürt kimliğini kamusallaştıranlara yönelik...

Biraz yukarıda, “siyasi rakiplerine (haliyle) verdi veriştirdi” demiştim. Demirtaş’ın bir tek siyasi rakibi var: Cumhurbaşkanı Erdoğan...  

Danışıklı sorulara verilen danışıklı cevapların tümü, bir şekilde Erdoğan’a, “Erdoğan’ın bu ülkeye ettiği kötülüklere” bağlanıyor.

Muhtemeldir ki öyle davranması sufle edildi, öyle davranıyor.

Bütün siyasi partilere eşit mesafede durduğunu söyleyen ama duramayan Aydın Doğan’ın gazeteleri ve televizyonları da bu gösteriye çanak tutuyor.

Bu gazete ve televizyonların, bir de “vekâleten” üstlendikleri bir problemleri var: “Baraj...”

HDP adına sürekli endişe izhar ediyorlar, sürekli olabilecek kötü şeyleri hatırlatıyorlar.

Bugüne kadar, hiç izlemediysem, “HDP barajı geçemezse...” kaygısını merkeze alan en az 20 televizyon programı izledim. Başrollerde Selahattin Demirtaş ve Sırrı Süreyya Önder elbette...

Peki, ne olur HDP barajı geçemezse?

Bunu bir “Doğan Medya Grubu memuru” şu şekilde açıklıyordu: “İyi olmaz. Çok net söylüyorum, sokaklar karışır, Türkiye bölünür.”

Esasında bunu “naif” bir uyarı saymak lazım...

Demirtaş, “Ankara hükümetine benzer bir hükümet kurarız” demişti. Sonra tornistan edip, “barajı geçemememiz durumunda çıkacak olaylardan bir sorumlu değiliz” diyerek açık tehdit yolunu seçmişti.

Benzeri bir açıklama, dün, HDP’li bir bayan milletvekilinden geldi: “HDP baraj altında kalırsa, sokakları kontrol edemeyiz.”

Bence “sokakları” değil, önce kendilerini kontrol etsinler.

Demirtaş’ı durdursunlar... Kâfi.

HAMİŞ: